Biografie

Deel 1

Kleine Franky, familie en muziek

The Teenage Shadows (Franky's eerste band)

Franky met ouders in Europa en America

Deel 2

Pearl Ash opgericht op Curaçao

Pearl Ash gaat naar Nederland

Franky in andere muziekformaties

Deel 3

De Nederlandse "Prince & the Revolution"

Nieuwe Pearl Ash bezettingen

Franky's martial arts (Tang Soo Do)

Guitarconq Franky Lopes

Deel 1

Frank Irving Lopes is geboren op het Caribische eiland ARUBA, op 16 november 1948.

Frank was 6 jaar oud op de foto met zijn eerste kater (Mies). Hij is een grote dierenvriend en is ervan overtuigd dat het mogelijk is om met dieren te praten als je hun taal leert. Als jongetje van zes, zeven jaar oud, wist hij al dat muziek en ritme heel belangrijk en uitdagend voor hem waren. Zijn ouders hebben altijd een piano thuis gehad. Als jong kind speelde Frank elke dag na schooltijd allerlei soorten ritmes op de piano, om de piano gek (maf, raar) te laten klinken en genoot toen al van een bepaalde hysterie. Zijn ouders hadden daar geen probleem mee. Zij vonden hem heel fantasierijk en talentvol.

Mede door de stimulerende houding en liefde voor de muziek van zijn ouders, kon Frank vrij onbeperkt zijn muziekaal talent ontwikkelen. Wanneer zijn ouders platen draaiden, begon hij vaak te dansen en grappige bewegingen te maken, vooral wanneer zijn moeder die pittige merengues van Santa Domingo (Caribisch gebied) draaide. Zijn moeder heeft hem leren dansen op de traditionele merengue, samba, bolero, wals, tumba, calypso, cumbia en salsa-achtige beats toen hij nog heel jong was. Hij was nooit verlegen en vond het altijd leuk om voor een menigte te dansen en iedereen te vermaken en aan het lachen te krijgen.

Toen hij 9 jaar oud was, benaderde Frank's vader een muziekleraar (Dhr. Kenneth Lybot) die een goede vriend van de familie was, om Frank thuis piano-lessen te geven. Ondanks alle pogingen die de heer Lybot gedurende één jaar deed, leerde Frank zijn lessen op gevoel, in plaats van de muzieknoten uit het boek. Niet alleen leerde hij zijn lessen op gevoel, maar hij bleek ook in staat de liedjes te leren die hem via de radio ter ore kwamen. Niet lang daarna stopte zijn vader de pianolessen en Frank bleef piano spelen alleen op gevoel. In 1959 werd zijn vader overgeplaatst naar het Caribische eiland Bonaire i.v.m. zijn werk als douane-beambte. Het hele gezin verhuisde naar Bonaire en heeft daar drie jaar gewoond. Op dit eiland ontdekte Frank de gitaar, hij was toen 12 jaar oud. Hij luisterde vaak naar het gitaarspel van de visserslui op het strand. Dit maakte veel indruk op hem en soms mocht hij een gitaar lenen van een van hen en dan probeerde hij wat noten en akkoorden te spelen die hij al op de piano speelde. Dit vond Frank heel spannend en hij ontdekte elke keer steeds meer. In 1962 werd zijn vader weer overgeplaatst i.v.m. zijn werk.

Deze keer naar het Caribische eiland Curaçao. Frank had een goed gevoel op dit eiland. Hij geloofde dat hij een goede en beroemde musicus (gitarist) zou worden op Curaçao. In die tijd waren er veel bands op Curaçao en de populairste bands verschenen vaak op t.v. zoals; "The Three Voices" en "The Three Aces". Boy Wout (sologitarist van The Three Voices) en Tutuy (sologitarist van The Three Aces), waren de eerste muzikanten die Frank inspireerden om er van te dromen dat hij ooit gitaar zou spelen in een band. Er was veel actie op het gebied van de muziek op Curaçao, muziekwinkels, allerlei bands, een tv-station, radio-stations en veel informatie omtrent de muziek-scene in de wereld. Frank kwam in contact met twee neven van hem, Clyde en Howard Hook (broers- zang/gitaar). Zij hadden een band genaamd "The Jolly Brothers".

Frank begon hen te bezoeken als ze aan het repeteren waren en leerde heel snel alle liedjes uit hun repertoire te spelen. Frank kon nu bijna alle liedjes van de Beatles en The Rolling Stones spelen en leerde ook de instrumentale liedjes van The Spotniks, The Jumping Jewels, The Ventures, The Shadows en andere muziekstijlen zoals; salsa, calypso, tumba, samba-bosanova, motown soul en rhythm and blues enzovoorts. Zijn broer Manuel Lopes had een sterke timing voor ritme en veel talent. Frank moedigde hem altijd aan en motiveerde hem om drummer te worden. Samen oefenden zij veel thuis waar hun ouders hen altijd stimuleerden en aanmoedigden om hun muzikale talent te ontwikkelen, overtuigd van het concept "oefening baart kunst". Toen Frank 15 jaar oud was, vroegen zijn neven Clyde en Howard Hook hem om samen met hun een nieuwe band te vormen. Ze vonden dat hij de muzikale leider en sologitarist van de groep moest worden en zijn broer de drummer, Clyde zang/bas en Howard zang/gitaar. Met dit voorstel werd Frank de gelukkigste muzikant van het eiland en hij was zeer opgetogen en ging direct akkoord. Samen verzonnen ze een mooie naam voor de band, "The Teenage Shadows".

Dit was Frank's eerste ervaring om in een band te spelen. Zij traden op in clubs, huisparty's, theaters, schoolfeesten en deden radio en tv-shows. Ongeveer in 1965 werd de band uitgebreid met basgitarist Robby Camelia en slaggitarist Kinchi Lou. Eén jaar later verliet Robby Camelia de band en basgitarist Bobby kwam erbij. Vocalist Howard Hook verliet de band ook in diezelfde periode en werd vervangen door de vocalisten Diana Lebacs en Pacheco Domacassé. Diana en Pacheco gaven de groep een professionele en internationale dimensie met een meer pop en rock geluid. Nu waren The Teenage Shadows één van de "heetste" (populairste) bands geworden op de Nederlandse Antillen.

Frank zijn droom kwam uit, hij had zich ontwikkeld tot een goede gitarist en was beroemd op Curaçao. Vocalist Freddy Heiliger (één van de super soul-brothers van het eiland) kwam bij de band en bracht de finishing touch van soul in de band. In deze tijd was Frank's interesse in de muziek groter dan zijn interesse in school (Mulo), dus maakte hij een keus voor de toekomst en ging niet verder studeren of werken, maar ging zich toewijden op het experimenteren met zijn gitaar (belangrijke descipline voor een autodidact). Zijn ouders wisten dat zijn besluit vast stond en gaven hem hun zegen met liefde, hoop, vertrouwen en de wensen op een succesvolle toekomst in de muziek. The Teenage Shadows bestonden tot 1968. In dat zelfde jaar had Frank de privilege om een grote vakantie-reis mee te maken met zijn ouders op een cruiser (passagiersschip) genaamd "Santa Maria", over de Atlantische Oceaan met bestemming Europa.

Dat was een geweldige ervaring; twee weken op de Atlantische Oceaan, zonnig weer, gezonde zeelucht, gezellige mensen, lekker eten en drinken etc. Ze verbleven eerst drie maanden in Europa en later nog drie maanden in Amerika. Vanuit Amsterdam hun hoofdkwartier, maakten ze trips en bezochten verschillende Europese landen. Frank ging naar vele live concerten in Nederland en was zeer onder de indruk toen hij Jimi Hendrix en The Cream op TV zag. Sinds dat moment werd hij een grote fan van Hendrix en wilde gitaar leren spelen net als Jimi. Hij verdiepte zich helemaal in de stijl van Hendrix en liep overal rond met zijn electrische gitaar om allerlei gitaarloopjes van Hendrix te kunnen oefenen. Frank was ook zeer geïnteresseerd in de hippie-cultuur van Nederland en leende soms een akoestische gitaar, om met de hippies te spelen op de "Dam" (bekend plein in Amsterdam, waar dagelijks honderden hippies bij elkaar kwamen voor Peace and Love sit-ins etc. etc.).

In Nederland kocht hij platen van The Jimi Hendrix Experience en andere gitaristen zoals Eric Clapton (Cream), Johnny Winter, Jeff Beck, The Free, Santana, Jimmy Page (Led Zeppelin) en Frank Zappa enz. enz. Frank zag één van de populairste Nederlandse bluesbands, "Cuby and the Blizzards" in Amsterdam in het Lido (club waar live-muziek werd gespeeld). Het was tijdens dit optreden, dat Frank's hart veroverd werd door de blues en het was zijn eerste ervaring met een live-bluesband. In een soort trance, luisterde hij heel serieus en observeerde alles. De zanger Harry Muskee en vooral de solo-gitarist Eelco Gelling, hebben hem zo sterk geïnspireerd, dat hij gedurende het concert leerde hoe de blues te benaderen door middel van de gitaar-liks.

Frank begon te luisteren naar B.B. King, Albert King, T-Bone Walker, Freddy King, Buddy Guy, Muddy Waters, John Lee Hooker, John Mayall, Mike Bloomfield en andere blues-giganten. Tijdens deze magische vakantie verdiepte hij zich helemaal in de blues en begon te jammen met muzikanten in Amsterdam. De soul-bluesgroep uit Amsterdam "Otis Lee" huurde hem in als sologitarist en later zou ook zijn broer Manuel in de band komen. Deze ervaring was groots, maar zij moesten de band weer verlaten omdat hun ouders zover waren om Nederland te verlaten. Deze keer zou de hele familie de Atlantische Oceaan oversteken met het vliegtuig om nog drie vakantie-maanden in de Verenigde Staten van Amerika door te brengen. Eerst verbleven ze bij familie in New York en later in het "Father Devine Hotel" te Newark. Het enige wat Frank en Manuel in hun hoofd hadden was, om overal in New York te jammen. Ze maakten kennis met muzikanten die hen meenamen naar mooie Clubs, waar ze vaak konden jammen en met veel succes.

Hun kleding en hun looks hadden invloeden van de hippies uit Nederland en hun haar was nu lang. Frank was continu uitgelaten en wou zijn inspiraties uiten op de gitaar op welk moment van de dag of nacht gedurende zijn verblijf in New York. In deze stad beleefde hij een spirituele, muzikale bewustwording, die hem in staat stelde, altijd de gitaar te kunnen spelen met een sterke overtuiging en overgave, geleid door geloof. In een visioen verscheen Jimi Hendrix voor Frank en gaf hem lessen. In dit visioen zat Frank alleen op het strand en ineens kwam Jimi tevoorschijn op een podium in de zee. Dit podium werd speciaal gebouwd voor een popfestival dat Frank aan het organiseren was. Jimi Hendrix speelde allerlei technieken die Frank heel graag wou leren spelen. Hij praatte heel zacht en duidelijk, herhaalde alles heel langzaam op zijn gitaar, zodat Frank het goed kon zien. Frank heeft alles goed onthouden en was super gelukkig. Tijdens de jam-sessies in New York componeerde Frank unieke underground grooves, terwijl hij ook een zeer unieke gitaar-stijl ontwikkelde. Het was 16 november 1968 en Frank was jarig. Zijn vrienden, familie en enkele muzikanten verrasten hem met een schitterend verjaardagsfeest in New Jersey, dat hij nooit weer zou vergeten.

Tijdens het feest werd hij om ongeveer 11 uur s'avonds van zijn verjaardagsfeest weggelokt door een aantal vrienden, die hem met de auto naar Greenwich Village (artistieke deel van Manhattan) brachten, bij de "Electric Circus". Deze zaal was de Mekka voor de flowerpower en underground-scene in die tijd, waar de bekende rockbands optraden, (te vergelijken met rock-tempel "Paradiso" in Amsterdam). Hier werd Frank extra verrast met een live optreden van de supergroep "Led Zeppelin". Hetzelfde gebeurde met Frank als in Amsterdam, hij raakte in een soort trance van het begin tot het eind van de show. Hij had die avond veel geleerd van leadgitarist Jimi Page en genoot van elke seconde van de show. Na een verblijf van drie maanden in de U.S.A. keerde Frank's hele familie terug naar Curaçao, wat een klein drama werd voor Frank en Manuel. Ze wilden graag in New York blijven om professionele muzikanten te worden, maar hun ouders vonden dat zij er nog niet rijp voor waren. Op Curaçao kreeg Frank het idee om een superband te vormen, met de bedoeling over de hele wereld te toeren en wereldberoemd te worden. Op het eiland waren veel mensen verbaasd over hun ontwikkeling en verandering van muziekstijl, looks en levenstijl. Hun nieuwe image bleek direct aan te slaan bij de jongere generatie. Zij werden de eerste hippies van het eiland genoemd met heel lang haar (Afro Look) en de eerste muzikanten die zeer luid gitaar en drums speelden met de underground, rock en blues benadering.

Hippies kwamen naar Curaçao uit alle delen van de wereld en zij genoten van de underground, flowerpower happenings en jam-sessies die Frank en muziek-promotor Henky Wolff organiseerden in die tijd. De naam die Frank de superband zou geven was "Pearl Ash". Deze inspiratie kreeg hij in het vliegtuig tijdens de vlucht van New York naar Curaçao. De filosofie achter de naam was het volgende: Alle mensen worden geboren als Parels, maar je kunt een verschil in mensen zien. Bijvoorbeeld, de ene komt aangenaam over, de andere niet. De ene is respectvol, de andere niet. Je hebt mensen die liefde en harmonie uitstralen, anderen niet. De ene is betrouwbaar, de andere niet. Etc. etc. Wanneer je keuzes positief zijn, zul je harmonie projecteren en een evenwichtig leven leiden met liefde, vergevingsgezindheid, vertrouwen, geduld, en hoop. Dit is de kant van de PAREL. Maar wanneer je keuzes negatief zijn, zul je disharmonie projecteren, dus uit balans leven en je bezig houden met het creëren van wantrouwen, angst, haat, hebzucht, jaloezie, egoïsme, ziekte en zwakte voor verslaving. Dit is de kant van de AS. Deze strijd tussen goed en slecht, bestaat al eeuwen onder de mensheid. Elke individu kan zich vereenzelvigen met een deel van de naam. Frank was zeer ingenomen met deze naam.

Deel 2

In 1969 werd Pearl Ash op Curaçao opgericht door muzikaal leider, componist, sologitarist Frank Lopes. Samen met zijn broer meesterdrummer Manuel Lopes, bassist Daniël Derks, slaggitarist Humphrey Thodé (Bri) en zanger Roy den Hartog, werd de basis gelegd voor een unieke muziekformatie. Pearl Ash heeft in korte tijd grote bekendheid gekregen en werd in de kranten door muziekrecensisten omschreven als "Trend-Setter" in de muziek op de Ned. Antillen. De groep voelt zich nu "rijp" om naar het buitenland te gaan om de wereld te veroveren met muziek. Eind 1969 verlaat zanger Roy den Hartog de groep en zanger Franklin Batta (beste natuurtalent in die tijd) komt erbij. Met een stijl die Frank Lopes omschreef als criss-cross-contra-jungle swing (soul-rock-blues) maakten ze in 1970 een avontuurlijke reis naar Zuid-Amerika. Met name in Venezuela sloeg Pearl Ash in als een grote verrassing en werd de nieuwe sensatie in de Venezolaanse muziek-scene, die overal volle zalen trok.

Een halfjaar verbleef de groep in Caracas en trad veel op o.a. in TV-shows, theaters, discotheques, festivals, cultureelcentra, privé-party's etc. etc. Een optreden waar Pearl Ash het meeste succes bereikt had, was op de Venezolaanse Miss verkiezingen in de Hilton Hotel in Caracas, voor een ongeveer 5000 man publiek. Tijdens deze verkiezingen was Ray Charles ook één van de speciale acts. Eind 1970 verlaten Daniél Derks en Franklin Batta de band en bassist Albert McGloire komt erbij. Frank, Manuel, Bri en Albert besluiten hun succes in Europa verder uit te bouwen. Kort nadat zij in 1971 vanuit Curaçao naar Amsterdam waren gekomen, startten de broers Frank en Manuel Lopes samen met Bri Thodé en Albert McGloire weer de band Pearl Ash. Na een half jaar verhuisde de groep naar Groningen die als residentie gekozen werd. Hier begon de groep in een kleine scene zoals clubs, popfestivals en jongerencentra bekendheid te krijgen.

In 1973 verlaat Albert McGloire de groep en slaggitarist Bri Thodé verandert van instrument en wordt de nieuwe bassist. Pearl Ash wordt een instrumentale jazz-rock (fusion) Trio. In deze tijd kreeg Frank een tweede visioen van Jimi Hendrix. Deze keer vertelde Jimi dat Frank's ervaring op de gitaar fantastisch was en als Frank met deze overtuiging door zou zetten, zal zijn stijl een heel belangrijke invloed hebben op de muziek van de toekomst en eindigde met "keep that Feeling, your communication is coming on strong". Sinds dat moment is Frank helemaal overtuigd en weet dat dit gaat gebeuren. Woensdag 2 okt. 1974 staat de groep in "Paradiso" (Amsterdam) tijdens een groepen-presentatie. In een recensie stond toendertijd, dat de band de tijd ver vooruit was. De andere groepen op die avond waren: Sunfish, Liberation of man, Decenium, Barrel House, Waldo, Dave Ireland, Opo, Jungle. In 1976 besluit de groep commerciëler te worden.

De bezetting wordt uitgebreid en slag-gitarist Leo Dorcas, zanger Franklin Batta en Skeeter Jordan (ex American Gipsy) op conga/percussie komen bij de groep. Men gaat meer funky-latin-rock muziek spelen. De groep krijgt met de nieuwe stijl veel succes. Er wordt in heel Europa opgetreden. Pearl Ash staat in voor-programma's van groepen als Kayak, Livin Blues, Spin e.d. en zorgt steeds voor een succesvolle verrassing. Pearl Ash is nu in een stadium gekomen waarin het succes de leden toelacht. Maar ja, zoals vaker blijkt, is dit niet voldoende om door te breken. Zij hadden in die tijd een commerciële persoonlijke manager of promotor met contacten in de juiste kringen van de muziekindustrie moeten hebben. Na een halfjaar verlaat Leo Dorcas de band. In 1977 verlaat Manuel Lopes de groep en gaat eerst naar "Herman Brood & His Wild Romance" later naar "Jan Akkerman". Pearl Ash zet nog even door en wordt eind 1977 opgeheven.

In 1978 wil Frank weer gaan spelen. Hij vormt nu met bassist Bri Thodé, gitarist Ruud van As en drummer Robbie Brands een nieuwe Pearl Ash. Zangeres "Gina de Boer" (blues koningin) komt later ook bij de groep. De stijl wordt nu meer funk-rock-blues. Dan verlaten Ruud en Robbie de band. Drummer Jans Lamain komt erbij. Toetsenist Biem Visser komt heel kort bij de groep en wordt vervangen door toetsenist Valentijn Steenhuis. Op 25 mei 1978 staat Pearl Ash in het voor-programma van "Daniël Sahuleka" in de Kolk (Assen). De band zet nog een paar jaar heel succesvol door en stopt in 1981.

In 1981 regelt Jacob Bolhuis (promotor and organisator van Mojo concerts) met platenmaatschappij Dureco, dat Pearl Ash ook kan meewerken aan een verzamelelpee- project "Northern Lights". Frank voert dit project uit met drummer Manuel Lopes, bassist Bri Thodé en toetsenist Valentijn Steenhuis en één van zijn eigen composities, "Try to keep allright" wordt opgenomen. Bri Thodé gaat naar "D'Men" en later solo als "Bri". In 1997 is Humphrey Thodé (Bri) overleden.

Dan zien we Frank tussen 1982 en 1985 in de Veendamse groep "Karina & the Blackbirds" terug. Deze Nederlandstalige en country groep ging met de komst van Frank ook reggae spelen. Na deze voor hem heel commercieel en gezellige periode, vormde hij in 1986 met virtuoos bassist Philip Baumgarten, "The Franky Lopes Communication". Een duo dat zich aanvankelijk richtte op party's en recepties in de top van het bedrijfsleven met een Caribisch repertoire (soka/calypso).

Deel 3

Intussen was er in Groningen een ander fenomeen opgestaan. De Groninger Alex Poolman was in die tijd de beste Prince imitatator in Nederland. 5 TV optredens waaronder in de Vijf Uur Show en Top Pop had Alex op zijn naam staan. Frank Lopes ontmoette hem op het Kleur Je Hart Festival in 1987. Alex stond in het voorprogramma van de "Frank Boeijen groep". Frank was zwaar onder de indruk van zijn playback-act (uitstraling en vakmanschap).

Franky Lopes en Alex Poolman startten eind 1988 een cover-band De Nederlandse "Prince & the Revolution". Alex hield op met de playback-act en begon 14 Prince-liedjes te leren zingen met zijn eigen stem. Audities werden gedaan om de juiste muzikanten te selecteren. Na heel veel te hebben gerepeteerd, klonk de groep heel goed en was nu klaar voor optredens. Alle kostuums werden door Winie Ellérie (de moeder) van Alex gemaakt. Een aantal optredens werden gedaan echter kwam het slot en succesvolle hoogtepunt datzelfde jaar in Paradiso (Amsterdam).

Toen de directrice van dit bedrijf (Aretha Walker) de CD gehoord en de video bekeken had, werd zij heel geïnteresseerd en opgewonden. Zij stelde voor om een muziekfilm te maken met Pearl Ash over Frank's leven, zijn muzikaal talent, overtuiging, droom, de ups en downs in de muziekindustrie, zijn doorzettingsvermogen en dynamische creativiteit om elke keer weer iets nieuws te proberen totdat hij wereldwijd doorbreekt. Op 5 juni 1992 organiseert Pearl Ash een onverwacht live-optreden voor Aretha, die op zakenreis is in Nederland voor de Pearl Ash film. Zij vond het heel verrassend en genoot van elk moment van dat optreden. Alles lijkt voorspoedig te gaan. Een droom lijkt uit te komen. Het mag niet zo zijn. De Nederlandse en Amerikaanse geldschieters haken af en het plan gaat niet door.

Na deze funk-rock-blues periode, heeft hij de muziek op een heel laag pitje gezet en hield zich meer bezig met het bedenken van een nieuwe muziek-formule. De formule die hij plotseling als een ingeving kreeg, hield in dat hij met een soloproject zou beginnen onder zijn eigen naam "Guitarconq Franky Lopes" met veel gitaarwerk, zang en show. Conquistador is het spaanse woord voor veroveraar. Frank was 100% overtuigd van zijn nieuwe muziekformule en die was als volgt: als hij de show zou combineren met snelle, energieke bewegingen zoals hoge (karate) voorwaartse trappen, zijwaartse trappen, hoge zwaaitrappen, splits en spagaten enz., terwijl hij gitaar speelde, dan zou hij een heel spectaculair en unieke show hebben.Toen besloot hij om een sport te gaan beoefenen waar hij al deze technieken kon leren. Hij ging zich oriënteren in de martial arts kringen. In een gids van de gemeente Groningen las hij dat Tang Soo Do een traditioneel Koreaans karate stijl is.

Tang Soo Do

Dit vond hij interessant en hij wilde hierover meer informatie. Frank belde en maakte onmiddelijk een afspraak met Dhr. Lee, de Meester van Kwon Moo (Tang Soo Do studio in Groningen) om langs te komen om een training bij te wonen. De volgende avond ging Frank naar de training en hij mocht ook gelijk meedoen om te voelen hoe het was. Dit was zijn eerste ervaring met een training in de gevechtskunsten. Hij was drie dagen lang stijf na die training en hij had overal spierpijn, maar hij voelde dat het goed was voor zijn gezondheid. Vanaf 1997 is Frank (toen 48 jaar oud) bezig met Tang Soo Do, die nu net als de muziek een belangrijke rol in zijn leven speelt. Zijn bedoeling in eerste instantie was om één jaartje flink te trainen om af te slanken, lenig en soepel te worden, traptechnieken te leren en zijn lichaam sterker te maken om met zijn nieuwe muziekformule flitsend en imponerend uit te zien op het podium.

Na één jaar te hebben getraind, constateerde Frank uitstekende resultaten. Hij leerde veel technieken, begon heel mooi af te slanken en werd lenig en soepel. Hij begon nu de leer (kennis) en kunst van Tang Soo Do te vatten en werd heel enthousiast en fanatiek. Door deze positieve ontwikkeling besloot hij om door te gaan met deze opleiding voor het behalen van de Zwarte Band (1ste Dan). Dit werd zijn nieuwe en interessante uitdaging. Frank heeft toen doorgezet en is in 2003 voor zijn Zwarte Band examen geslaagd. Frank is niet alleen bezig met Tang Soo Do, hij is ook begonnen met het leren beheersen van een fijne Koreaanse zwaardkunst (Haidong Gumdo).

Frank is lid van:

• Holland Tang Soo Do Organisation, President Master A. H. Lee - 5de Dan
• www.tangsoodo.nl
• American Tang Soo Do Association, President Grand Master Richard Byrne - 8ste Dan
• www.grandmasterbyrne.com

In 2001 startte Frank met zijn nieuwe soloproject en stond hij op het punt zijn demo videoclip te gaan presenteren maar dat kon niet doorgaan, want in de maand mei datzelfde jaar overleed zijn vader op Curaçao en in augustus, drie maanden later, stierf zijn broer Manuel aan een tumor. Zes maanden lang verzorgde Frank zijn broer, tot zijn dood (thuis bij Frank). Dit was de verdrietigste tijd uit zijn leven.
Frank is nu weer begonnen met zijn soloproject. Ben je klaar voor "Guitarconq Franky Lopes"? Hij blijkt nog steeds een meestergitarist. Ik weet zeker dat hij de wereld gaat veroveren met zijn gitaar.